منظومه شمسی

این که آیا زمین می‌تواند با سرعت کافی پیش از رسیدن خورشید به سمت بیرون حرکت کند یا نه، مشخص نیست، اما اگر چنین کند همچنان جو و اقیانوس خود را از دست می‌دهد و دیگر مکان خیلی خوبی برای زندگی نخواهد بود.

بسیاری از دانشمندان در سراسر جهان، از جمله نویسندگان این مطالعه، در حال توسعه مفاهیمی برای نشان دادن این هستند که چگونه کاوشگرهای بین ستاره‌ای می‌توانند هلیوسفر را ترک کنند و آن را از بیرون ببینند.

قمر تایتان که یکی از قمر‌های سیاره زحل است، یکی از معدود اجرام آسمانی در منظومه شمسی است که دارای آب مایع (محبوس در زیر پوسته‌ای از یخ به ضخامت 170 کیلومتر) است که به نظر می‌رسید قابلیت تولید نوعی بیوشیمی را داراست.

اقیانوس زیرسطحی میماس پس از تجزیه و تحلیل داده‌هایی که از فضاپیمای کاسینی ناسا به دست آمده بود، آشکار شده است.

یک کشف جدید در مورد منظومه‌هایی که سه‌ستاره دارند، می‌تواند درک دانشمندان را در مورد نحوه تکامل ستارگان متحول کند.

کوه المپوس بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی است. ستاره‌شناسان می‌گویند این کوه سرنخ‌هایی برای کشف تاریخ سیاره سرخ دارد.

فاکتور آب و هوا و دمای متعادل یکی از مهمترین فاکتور‌هایی است که باعث شده کره زمین تبدیل به زیستگاه مناسبی برای انسان‌ها و دیگر موجودات زنده شود.

بررسی‌های جدید نشان می‌دهند که منظومه شمسی در آینده دور از برخورد با ستاره مرده سرکش در امان است. پژوهشگران سال گذشته مسیر یک ستاره کوتوله سفید سرکش به نام «WD 0810-353» را با تلسکوپ فضایی «گایا»(Gaia) مورد بررسی قرار دادند و پیش‌بینی کردند که قرار است در حدود 29 هزار سال آینده با منظومه شمسی ما برخورد کند.

درک بهتر این اتمسفرها ممکن است به دانشمندان کمک کند تا فهرست مکان‌هایی از کیهان را که ممکن است در آنها حیات وجود داشته باشد، با دقت بیشتری محدود کنند.

زمین برای بیش از 4 میلیارد سال در مدار خود ثابت بوده؛ اما تولد پر مخاطره‌ ای را تجربه کرده است. منظومه شمسی آغازین منبع ده‌ ها جرم جامد موسوم به خرده‌ سیاره بود.